Muzenplein 1, Amsterdam

1938

gevelsteen: twee handen waarboven Prinsengracht met Westertoren, zon en wolken

Franse kalksteen (Pouillenay), 73 cm

De villa werd in 1938 gebouwd in opdracht van Leo Krijn. Deze effectenhandelaar  woonde voordat hij zijn nieuwe villa betrok aan de Amstel, op de Amsteldijk. Hij had een moeilijke tijd achter de rug vanwege de crisistijd, maar hij was daar redelijk goed uitgekomen. Meer dan de effectenhandel – zijn broodwinning – lag het hart van Krijn bij fotografie en film. Hij leefde dat ook uit in vele bestuursfuncties bij fotografie- en smalfilmverenigingen. Zijn vrouw had een muzikale achtergrond en organiseerde in huize Krijn voor vrienden avonden met pianoconcerten. Tot de uitgebreide kennissenkring behoorden vele bekende  Amsterdammers waaronder Hildo Krop de ontwerper van deze gevelsteen.

In de monografie Hildo Krop van Mevr.E.J. Lagerweij-Polak staat als opmerking bij deze gevelsteen: “De voorstelling verwijst naar het licht boven de rivier, dat de eigenaar vanuit zijn vorige huis aan de Amstel zag en dat hij hier zeer miste.”

De huidige bewoner van de villa, Gerard Bottcher  schrijft echter: “ Als bewoner van de villa op Muzenplein 1 viel mijn oog op de beschrijving van de gevelsteen van Hildo Krop. (…) Ik heb het huis in 1982 gekocht van de zoon van de bouwer en kan u daarom uit de eerste hand het volgende vertellen. De voorstelling geeft duidelijk de bocht in de Prinsengracht bij de Westertoren weer (de Westertoren is ook duidelijk herkenbaar en volledig afgebeeld). Daarboven bevinden zich donkere wolken en een zon die daar doorheen breekt. Onderaan vangen twee handen het zonlicht (dankbaar?) op. Het is een verwijzing naar de nieuwe hoop na afloop van de crisis van de 20-er en 30-er jaren. (…) Het verhaal over missend licht slaat natuurlijk nergens op. Het huis aan het Muzenplein is op het zuiden gebouwd met drie terrassen, uitkijkend op het water van de Boerenwetering. Zoveel licht is er op de Amstel echt niet te vinden”.

bronnen: Amsterdam in de film, W. Visscher, 1995;  e-mail Gerard Bottcher, 2015