gegoten marmerbeton, 40 cm (paard), 98 cm (doorsnede schaal)
In 1958 maakte Hildo Krop een polychroom geglazuurd steigerend paardje (V z.n.). Hij gebruikte deze studie enkele jaren later als voorbeeld voor deze vogeldrinkbak, een platte schaal met op de rand een steigerend paard. Zijn zoon Johan heeft deze schaal fotografisch vastgelegd, zodat we een beeld hebben hoe de schaal er oorspronkelijk heeft uitgezien.
foto’s : hildo krop museum, steenwijk
Van de schaal is geen spoor meer te vinden. Het paard echter wel. Dit mooie beeld bevindt zich in een particuliere collectie. De eigenaar van dit steigerende paard vertelde me dat hij het paard los had gekocht. Omdat het nogal instabiel stond is het beeld op een gegeven moment gevallen, waarbij een oortje afbrak. Die instabiliteit kwam omdat de basis van het beeld niet vlak was, wellicht doordat het paard niet zonder schade van de schaal af was gekomen. De schade aan het oor werd gerestaureerd. Ook werd de basis aangeheeld met mortel (reversibel), waardoor het beeld nu wel vlak kan staan. Deze restauraties werden verricht door Paul van Laere. Deze restaurateur heeft vaker Krop-werk hersteld, zoals de bakstenen kraaien aan het Spaarndammerplantsoen in Amsterdam (B 14). Voor wie Krop deze schaal heeft gemaakt is niet bekend. Wel bestaat er een foto van Krop uit begin jaren zestig, waar op te zien is dat hij in zijn tuin in Schoorl een vogeldrinkbak plaatst. Dit is een andere schaal dan de drinkbak met het steigerende paard.
Over deze hoeksteen aan het Spaarndammerplantsoen schreef Frans van Burkom in ‘De stad als manifest’ (2009): “Voor het aan het Spaarndammerplansoen gelegen postkantoortje maakte Hildo Krop een bescheiden hoeksteen met breedgesnavelde vogels. Het werd gehakt in baksteen, waardoor het beeldhouwwerk aansluit bij het muurvlak en daarmee een sterke eenheid vormt. Krops baksteenplastiek laat tussen loof verscholen wachtende kraaien of – waarschijnlijker – raven zien. Dit beeldhouwwerk laat een bepaalde functie van het PTT (Post, Telegrafie en Telefonie) – kantoor aan de buitenmuur zien. Niet de post dit keer, die dan misschien eerder tot een sculptuur met duiven zou hebben geleid, maar telegrafie en telefonie. Intelligente alleseters als raven en kraaien melden elkaar waar voedsel te vinden is en treden daarom in mythen, sprookjes en volksverhalen vaak op als boodschappers of verklikkers van geheimen. Precies achter deze vogels van Krop, staat de ambtenarentelefooncel waarin aangevraagde telefoongesprekken werden gevoerd. Zo gauw dat gebeurde, zouden de wachtende vogels wegvliegen en hun afgeluisterde geheimen overbrengen. De raven zijn dus niet zomaar versierend, maar in hun sprookjesachtige, verhalende karakter ‘typerend’: ze verbeelden een functie van het gebouw, en doen, omdat ze uit dezelfde baksteen zijn gehakt als waaruit het metselwerk is opgetrokken, de muur letterlijk spreken”.
In 2003 werd het reliëf gerestaureerd (Paul de Laere). Niet dat kunstwerk ernstig beschadigd was, maar het voegwerk was niet al te best meer en ook waren er fragmenten van enkele bakstenen verdwenen. Zie voor meer informatie ‘Kunst aan de straat’, Behoud van Amsterdamse bruggen en gebouwen uit het interbellum – 2009.
